Who is counting the days these days?

Als ik dit hier neerschrijf is het diep graven in mijn geheugen, want ondertussen is het onze laatste week hier in Argentinie. En hebben we nog heel veel gezien en gedaan op weg naar Buenos Aires.

Santa Fé was prachtig, Rosario nog mooier en heel relax met veel vakantiesfeer op de boulevard langs de rio Parana. Hele mooie huizen ook, de meeste goed onderhouden als privéschool of privékliniek (plastic surgery alom!!).

Maar Capital Federal roept, duty calls, een beetje vroeger dan gepland zoeken we in de hoofdstad een plaats om te overnachten met de camper. Tevergeefs. De campings in het mooie Tigre en San Isidro (aan de delta) zijn alleen te bereiken per boot ... We hadden al beslist de camper vroeger in te leveren, nu moeten we wel, want met dit gevaarte kan je in een stad niks aanvangen. Casa Bolivar is weer even onze thuis!

We willen en hebben nog heel veel te doen hier. Francis heeft nog afspraken, er moeten nog flessen wijn en cadeautjes worden gekocht (om het niet te hebben over de extra 3 koffers die we al gehaald hebben om al deze spullen in kwijt te kunnen), er zijn nog plekjes die we niet hebben bezocht, ...

Heel leuk zijn ook de uitnodigingen van de mensen die we on the road hebben leren kennen. Ze geven ons een blik in hun huis en hun leven en geven uitleg over de demonstraties, stakingen en de politieke situatie die de laatste weken het land bezig houden.

Deze reis was een prachtige ervaring in een fantastisch land. Ik zou zeggen "once in a lifetime", but that just won't do :-) ...

Dag 45 - 60 ? Up to Cordoba!

t 'Is weer even geleden dat deze blog werd ge-updated. Ondertussen hebben we Mendoza achter ons gelaten. Het was een kleine drie weken onze thuis en we hebben ons hier goed gevoeld. De stad met haar brede lanen met platanen, het park San Martin met de aerobic- en taekwondo lessen op zondagochtend, de lekkere restaurantjes op avenida Villanueva, de vele bodegas en de liters en liters goeie wijn. En niet te vergeten het onthaal en de lekkere asados (BBQ's) tot diep in de nacht bij Martine en Marc. But time to move on. Nog naar San Juan voor een laatste afspraak (muggen, muggen, muggen!), dan San Luis (overal WIFI, in de ganse stad volgens reclamepanelen, yeah right!!! - ze hadden beter straatborden geplaatst want we doen er 2u over om er weg te geraken.).
De weg naar Cordoba slingert langs een heuvelachtig en groen landschap. Het staat hier vol vakantiehuizen. Onze reisgids vermeldt dat Mina Clavero de place to be is, maar de gids sucks! En niet voor de eerste keer! We kiezen voor Nono, een dorpje waar niet zoveel te beleven valt, maar waar je heerlijk aan de rivier kan relaxen, terwijl Billie in het kristalheldere water speelt zonder dat we ons zorgen hoeven maken (het is enkeldiep). Na een dag of drie is onze batterij weer opgeladen en gaat het richting Cordoba. Het is een kleine dag rijden door (maar vooral genieten van) het Traslasierra gebergte. We zien een condor en enkele arenden. Heel indrukwekkend!
Van Cordoba hadden we teveel verwacht. De stad is te groot naar onze zin, we vinden geen echt leuke plekjes, de antiekmarktjes vallen tegen. Er heerst hier een druk 'back to school' sfeertje, want de zomervakantie is ten einde. Het "september" dus van bij ons. Heel vreemd ook al die boekentassen, schoolgerief en witte schorten in de rekken van de supermarkt. Na 5 dagen geven we het op. Het is drukkend warm geweest met elke avond een warmteonweer. We rijden richting Rosario en met momenten hebben we heimwee. Zeker nu het weer is omgeslagen naar grijs en regen. Veel regen. We rijden door graanvelden, hier en daar een zwart-witte koe. Het lijkt in niets op Argentinie, net Belgie, zo nat! We slapen aan de poort van een boerderij en hopen op een betere dag morgen. Na een nacht hevig onweer en liters regen is onze 3,5 ton zware camper weggezakt in de modder. We staan op een weg zonder al te veel passage, op de boerderij is er niemand te bespeuren. Francis staat in een T-shirt in de regen op een passerende auto te hopen. Een van de passanten is zo vriendelijk de "bomberos" te bellen (we staan er nog op te wachten). Uiteindelijk is het een boer die zo vriendelijk is zijn tractor te gaan halen om ons uit het slijk te trekken. We geven hem met plezier de dollars die we nog hebben, blij dat het ons maar 4 u heeft gekost in de gietende regen, in een vochtige camper, met natte kleren en modderschoenen en een bijna lege ijskast. De weg gaat dan langs San Francisco naar Santa Fé. Onderweg zien we hoe erg het onweer was en kunnen we ons inbeelden dat de brandweer wel wat anders te doen had dan 2 Belgjes uit het slijk te halen :-)

Dag 30 - 40... De wijnstreek

We zijn in San Rafaël in de provincie Mendoza aangekomen en dat was best wel vreemd. Eerst km's woestijn, dan ineens een oase van groen met de hoogste toppen van de Andes zwevend in de wolken. Hetzelfde gevoel bij het binnenrijden van Mendoza-stad. We hebben een paar nachten in de wijnvelden of in een park doorgebracht, maar hebben al gauw een camping gezocht. We voelen ons niet meer veilig als we midden in de nacht door de politie gewaarschuwd worden voor gewapende bendes in de streek. En dit zowel in San Rafaël als in Mendoza. Een rustige overnachting in een park zit er niet meer in als Francis ook nog een figuur door het slaapkamerraam ziet gluren, en deze weg bleek te zijn toen hij buiten ging kijken. Dus op naar een camping! Camping Suizo is klein, maar heel leuk en vol ambiance (soms iets té, maar kom). Billie geniet van het zwembad, wij genieten 's avonds van de "buitencinéma" met films als Mamma Mia, Madagascar etc, Eigenlijk hebben we dat toch wel gemist. Overdag is het "werken" om de bodega's in kaart te brengen (lees: heel veel wijn proeven en goed gaan eten), ja ja 't leven is hier hard :-)

Voor Valentijn hebben we onszelf getrakteerd op een paar overnachtingen in een lodge. Lodge Vistalba ligt in een boomgaard, waar een 10-tal chalets rond een zwembad zijn gebouwd. We genieten alledrie van de ruimte en de service, want de camper werd ons even te klein, het afwassen ons teveel (lang leve de vaatwasser!). En we slapen weer in een echt én groot bed. Wat een luxe :-) Ik denk dat we hier nog even gaan blijven.

Dag 25 - 29 Het Merengebied noord

We doorkruisen het merengebied van zuid naar noord. Tot zover is het voor ons het mooiste stukje Argentinië, vooral het zuidelijke stuk. Villa La Angostura lijkt ook weer uit de alpen weggeplukt. Op meerdere plaatsen hangt de kerstverlichting nog (we zijn eind januari !!!!). We bevinden ons op 21 km van de grens met Chili en we willen even aan de overkant gaan piepen. De wachtrij en een heleboel formaliteiten houden ons tegen en we keren om. Het is grijs weer en vrij fris in de bergen als we de route 7 Lagos nemen. Ripio all the way, pffff! Maar het is het wel weer waard. De weg wordt heraangelegd, breder gemaakt en dat is nodig want op sommige plaatsen kan je nauwelijks een tegenligger passeren. Ons uiteindelijke doel is de streek rond Aluminé. We passeren San Martin de los Andes. Een leuke, vrij nieuwe stad, maar we hebben geen zin om er te blijven. We overnachten in Junin de los Andes en hopen dat het rijden morgen wat vlotter zal gaan. We hebben nog heel wat km's voor de boeg, maar de streek is - ja nog steeds - prachtig. We picknicken aan een meertje, waar we al snel weer inpakken omdat we belagerd worden door een soort van wespen. En in onze haast rijden we vast, voor de tweede keer. De weinige mensen die er zijn, schieten direct te hulp. Een paar Argentijnen en een Fransman helpen ons en gelukkig kunnen we verder zonder al te veel schade aan de camper.
Onze (alweer !) ripio weg gaat slingerend door de bergen, met een prachtig uitzicht over het gebied. We rijden door Mapuche land, maar blijven braaf op de "weg" en zien niets van de indianenreservaten. Deze streek is vrij bijzonder voor de bomen die er groeien : araucariabomen. Waarschijnlijk een van de oudste nog levende boomsoorten op aarde. De soort is beschermd en komt enkel voor op vukanische bodem in deze streek en in Chili en Australie. Zondag brengen we door aan het meer van Aluminé. Sommige stranden hebben we voor onszelf, andere delen we met families die er een BBQ-en. De geur van vlees op de grill is onmiskenbaar de geur van Argentinië. Het zal nog lang duren voor we die geur vergeten zijn.
Als we wegrijden van het meer staan ons een paar 100-en km's niets te wachten. Het landschap verandert naar een kale gele vlakte, overwegend droog steppegras. Saai na al dat moois van het merengebied. Op een paar paarden, een koe en wat schapen na zijn we hier alleen. Hier geen grote ranches of hier een daar een huisje. Nee, eerder af en toe een bescheiden "hut". We zijn weer vlakbij Chili, nee dit keer lonkt de overkant niet. We willen naar de bewoonde wereld nu. We hebben het gehad met de ripio!

Dag 20 - 24 Het Merengebied zuid

Van het ene wauw-gevoel in het andere. Dat is wat we nu ervaren. De ene dag droge pampas, dan prachtige canyons en groene valleien. Onderweg naar Esquel vingen we een glimp op van de besneeuwde bergtoppen van het Andes gebergte. Het is fris, amper 20°. De nacht in Esquel was heel koud. Het land van oost naar west doorsteken ging heel vlot en de rit was aangenaam. Vanaf nu gaat het noordwaarts op de ruta 40. We willen naar Nationaal Park Los Alerces. De weg via Esquel was onderbroken en we moeten omrijden. We overnachten op een schapenranch bij Lago Mosquito (gelukkig zonder muggen), waar een van origine Duitse Argentijn heel fier zijn moedertaal bovenhaalt. Iedereen is zo vriendelijk hier in Argentinië, eender waar.

Los Alerces is ook weer overweldigend mooi en de temperatuur is weer aangenaam gestegen naar een 25°. We doen er een uur over om te beslissen of we hier voor een paar nachten blijven of niet. Liftster Carolina is wat blij als we tegen de avond toch naar El Bolson doorrijden. Dit stadje is echt laid-back. Het is er druk met voornamelijk backpackers, het geiten-wollen-sok gehalte is hoog, maar de sfeer, de houten chalets en het lekkere eten maken dat we graag blijven. 3 dagen per week is er een feria artisanale, en op dinsdagochtend kuieren we over de markt. In de namiddag rijden we door richting Bariloche. We wanen ons in de Alpen. De ruta 40 kronkelt langs de bergen. Langs de weg verkopen particulieren de verse frambozen. We passeren prachtige houten chalets, mooie cabanas (vakantiehuizen) en prachtige meren. Het is moeilijk kiezen waar te stoppen voor de lunch.
Bariloche, in de winter een geliefd skioord, lijkt helemaal weggeplukt uit Zwitserland. Het is er leuk shoppen, lekker eten en we genieten van de mooie omgeving en de (design) hotels. Heel even hebben we zin om de camper te ruilen voor een grotere bed- en badkamer. We parkeren voor de nacht aan het meer, met de lichtje van Bariloche op de achtergrond. We hebben nu misschien niet 'the room", maar zeker wel 'the view".
Tot nog toe kon de supermarkt ons alles bieden wat we thuis ook kopen, zij het dan onder een ander merk. Hoe zuidelijker we reden hoe schaarser echter de "verse" producten werden. Ook hier in Bariloche is de keuze aan verse groenten erg klein (aardapp, tomaten, ui, aubergine, wortel en een soort van pompoen). Een enkele keer champignons, sla en witlof, als delicatesse. We hebben onze enige pot Nutella al van in de provincie Buenos Aires moeten missen (en zijn de dulce de leche - een soort van caramelpasta - echt wel beu). We springen een gat in de lucht als we hier in een poepchique shopping een pot zien staan als delicatesseproduct, samen met After Eight en Pringles. Die gaat mee, net als een paar Puma's voor Francis.

Dag 18 - 19 - Peninsula Valdes en Puerto Madryn

Vrijdag : we hebben een hele dag genoten van dit prachtige schiereiland met robben en pinguins. Het enige stadje hier is Piramides, waar we lekker gegeten hebben en ons 'toerist' hebben gevoeld. Het is hier -1u tov Buenos Aires en dus -4u tov Belgie.
We rijden Puerto Madryn binnen als het al donker is. Vanop een heuvel zien we de lichtjes van de haven en de stad. Echt onvergetelijk!

Zaterdag : we zitten 1500 km onder BA en hebben al 3200 km op de teller. We zijn al vroeg op om Puerto Madryn te verkennen. Dit is een leuke stad, waar ook grote cruiseschepen aanmeren. Het strand is heel lang, en al vroeg op de dag vol wandelaars. We maken zelf een wandeling op de boulevard en rijden na het ontbijt door naar Rawson, Trelew en Gaiman. Die drie zijn samen te vatten als "much to do about nothing".

Het weer is ook omgeslagen en we rijden door richting binnenland. Voor het eerst laten we de kust achter ons. De eerste 100 km is het ook weer lastig rijden met zoveel wind en zand"mist", maar daarna gaat het beter. Het landschap is veranderd is een scene uit een cowboyfilm "canyons" en mooie valleien. De weg volgt voor een deel de Rio Chubut en dat water door de vallei is prachtig. We zien in een meer net voorbij Paso de Indios een heleboel roze flamingos. Dit is fantastisch!

Dag 16-17 - Patagonië

Patagonië! Een heerlijk gevoel om hier te zijn!
Het is wel snikheet. Heel uitzonderlijk, 42°. Slapen is moeilijk omdat het ook 's nachts zo goed als niet afkoelt. Het landschap blijft saai en we beslissen om een een zandweg te nemen richting kust. Los Pocitos is een dorpje met 5 huizen. Maar het strand is hier prachtig en rustig. We zijn hier zo goed als alleen. Het strand ligt vol oesterschelpen. Wat zou hier 'savonds op de BBQ liggen :-) Omdat onze voorraad bijna op is en Los Pocitos geen winkel heeft rijden we tot in Bahia San Blas. Dit dorp zit vol vissers en heeft een kiezelstrand. Niet erg aangenaam. We kopen er lekkere vis die 's avonds in Los Pocitos op de grill gaat.
Do 22/1: De dag begint met 60km verkeerd te rijden door het kiezen van een verkeerde zandweg... De ruta 3 naar Carmen de Patagones is moordend. Het is nog steeds +40°, en er staat een hele harde warme wind die je de adem beneemt. Stof en zand worden opgewaait, waardoor het de hele weg lijkt alsof we door mist rijden. Met momenten zien we haast de weg niet meer. We picknicken langs de Rio Negro, een prachtige locatie, maar de door de wind en het zand moeten we noodgedwongen in de camper eten. Onze volgende stop is Las Grutas. Een badplaats op 7km van de Ruta 3. We komen er aan om 16:00 en nog kan je van de hitte niet in de zon zitten. Las Grutas is een verrassing met 4**** hotels en bananaboten op het water. Dat hadden we niet verwacht in the middle of nowhere. Bovendien is het hier superdruk. We hebben uren gereden en zo goed als geen levende ziel tegengekomen, Waar komen die mensen toch vandaan???? 's Avonds rijde we door richting Puerto Madryn, nog 228 km. De temperatuur is nu draaglijk en met alle ramen open (ondanks het stof) kan Billie toch slapen. We doorstaan met succes een tweede controle op vers voedsel. In Sierra Grande zien we een onweer in de bergen (ja het is niet meer vlak), en willen we stoppen voor de nacht. Het dorp is echter nog zo "levendig" vol truckers om 00:00 dat we toch elders een slaapplaats zoeken.